Evenwicht is zoek
dinsdag, 5 juli 2011
De nota van formateur Di Rupo (PS) is onevenwichtig en is geen aanvaardbare basis voor een regeerprogramma. Een echt sociaal beleid en sociale vrede is op basis van deze nota onmogelijk.
Het tekort moet worden weggewerkt en de openbare schuld moet drastisch worden verminderd, stelt de nota. Dat zeggen ook de vakbonden. Dat is immers nodig om de afhankelijkheid van de financiële markten te verminderen, om beleidsruimte voor investeringen en Onderzoek & Ontwikkeling te stimuleren, en om de vergrijzingskosten op te vangen.
Het ABVV begrijpt de noodzaak om uit de politieke impasse te geraken maar als de prijs daarvoor het ondergraven van het sociaal beleid is, kan dat voor ons niet, evenmin als de werknemers nog eens doen opdraaien voor de financiële crisis.
Inspanningen?
De nota van de formateur bevat een aantal positieve elementen: bijv. een aanzet voor nieuwe inkomsten,van grote vermogens, banken en de nucleaire sector en via een meer rechtvaardige fiscaliteit; het engagement om het financieel evenwicht van de sociale zekerheid te vrijwaren en het behoud van de automatische indexering van lonen en uitkeringen. Een indexering die de patroons nu al wel opnieuw aanvallen.
Probleem is dat veel van die voorstellen vrij vaag blijven of niet becijferd worden. De inspanningen die worden voorgesteld voor de werknemers en de sociale uitkeringstrekkers zijn daarentegen wel zeer duidelijk en voor ons onaanvaardbaar. Zo o.a.:
de vermindering met 40% van de budgetten voor de welvaartsvastheid van de vervangingsinkomens;
de vermindering van de uitkeringen van werklozen die meer dan een jaar zonder werk zijn, ook van gezinshoofden en alleenstaanden, na een (verkorte) tweede periode, tot een minimum dat ver beneden de Europese armoedenorm zit;
de verscherping van het sanctiebeleid naar werklozen;
de inkrimping van de rechten op tijdkrediet en loopbaanonderbreking;
de inperking van de gelijkstelling van de periodes van werkloosheid, brugpensioen en tijdkrediet voor de pensioenrechten;
de verdere beperking van de toegang tot het brugpensioen, zonder zelfs te wachten op de evaluatie van het Generatiepact door de sociale partners;
de uitbreiding van de activering tot de oudere werklozen (zonder dat zij enig uitzicht krijgen op verbeterde tewerkstellingskansen);
de zware inperking van het recht op vervroegd pensioen vanaf 60 jaar;
de aanval op de ambtenarenpensioenen.
Sociale onrust?
Het is niet aan ons om de politieke partijen te zeggen hoe en wat ze moeten onderhandelen, maar als deze nota met de voorgestelde “hervormingen" de basis wordt voor het toekomstige regeerbeleid, zal dit zorgen voor sociale onrust:
door de zware nadruk op maatregelen die het arbeidsaanbod moeten vergroten, maar zonder veel aanzetten om voor werkzoekenden ook voldoende kwalitatieve jobs te voorzien, laat staan om de 250.000 jobs te creëren die de formateursnota tegen 2015 vooropstelt;
omdat wel heel concreet is welke inspanningen worden verwacht van oudere werknemers en werklozen, maar totaal niet concreet wordt gemaakt wat de werkgevers moeten doen naar ouderen toe;
omwille van de wanverhouding tussen de inleveringen voor werknemers en de cadootjes voor zelfstandigen en KMO’s.
Jobs?
Werklozen strenger gaan controleren, terwijl er onvoldoende banen zijn om werk te geven aan de 600.000 werkzoekenden, is cynisch. En er wordt daarbij voorbij gegaan aan de begeleiding voor werklozen die in Vlaanderen al bestaat. Wat we nodig hebben is een doelmatig economisch beleid en een actief werkgelegenheidsbeleid, ook gericht op het aanpakken van de huidige onderinvestering in innovatie, in Onderzoek & Ontwikkeling en in opleiding van de werknemers. Een beleid met aandacht voor de kwaliteitsvolle jobs en voor een loopbaanbeleid dat toelaat volledige loopbanen te combineren met “adempauzes" om de combinatie arbeid/gezin leefbaar te houden.
Business as usual?
Het ABVV kan niet aanvaarden dat de verantwoordelijken van de economische crisis vandaag hun wil opleggen en bovendien teruggrijpen naar “business as usual". De schade - als gevolg van de bezuinigingen – veroorzaakte trouwens meer problemen dan ze oploste: daling van het verbruik, economische recessie, stijgende werkloosheid.
We blijven ook ongerust over het luik van de staatshervorming. Dit dreigt:
onvoldoende garanties te geven aan de federale overheid om nog over voldoende middelen te beschikken voor haar opdrachten;
bepaalde onderdelen van de federale solidariteit te ondergraven;
op het sociaal-economische vlak alleen maar tot meer complexiteit te leiden zowel voor de werkgevers als voor de werknemers;
te leiden naar grotere fiscale concurrentie tussen de Gewesten en dus naar verarming.
De vakbonden hopen dat hun boodschap door de democratische partijen gehoord zal worden. Ze zullen in elk geval blijven opkomen voor de belangen en de rechten van de werknemers en de uitkeringsgerechtigden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten